Για τα πολιτικά σχέδια που παίζονται στο εσωτερικό του κινήματος…

…ή τι μας λέει η ΝΔ-ΔΑΠ, η ΠΑΣΠ και κάποιοι άλλοι που μιλάνε για το κίνημα σαν κριτικοί κινηματογράφου (το έβλεπαν από την τηλεόραση)…

Συνάδελφοι,

Λίγους μήνες μετά τη μεγαλειώδη εξέγερση του περσινού καλοκαιριού το σύνολο των δυνάμεων μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο αναζητούν τρόπους για να παλέψουν εκ νέου την άποψη τους μέσα στους φοιτητές. Πριν προχωρήσουμε σε μια κριτική πάνω στις διάφορες απόψεις αξίζει να σημειώσουμε ότι η διαπάλη των απόψεων εν γένει αποτελεί προωθητική λειτουργία για το εσωτερικό του κινήματος, οφείλει όμως να κουβεντιάζει στη βάση αυτού και όχι ξεχνώντας το. Με αυτή την έννοια τα αιτήματα για τα οποία πάλεψαν οι 400 και πλέον καταλήψεις, οι χιλιάδες φοιτητές στο δρόμο αλλά και συνολικά ο κόσμος των αμφιθεάτρων θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να ορίζουν το βασικό πεδίο διαλόγου στο εσωτερικό των συλλόγων μας. Η αλήθεια όμως είναι ότι η πολιτική στοχοθεσία του κινήματος βρίσκει απέναντι του πολλές φοιτητικές παρατάξεις που σήμερα έρχονται είτε να το καταγγείλουν είτε να το καπελωθούν…

Υποστηρίζοντας την αναδιάρθρωση την «επόμενη μέρα» του κινήματος…

Η ΔΑΠ ίσως ήταν η μοναδική δύναμη που αποκρύφτηκε μέσα στην φοιτητική εξέγερση κάτι που έγινε δυνητικά μιας και ότι η ΔΑΠ υποστηρίζει τα τελευταία χρόνια είναι ότι εναντιώθηκε το φοιτητικό κίνημα. Η ΔΑΠ των ιδιωτικών πανεπιστημίων, η ΔΑΠ της αξιολόγησης, η ΔΑΠ των πιστωτικών μονάδων, της κατάργησης του ασύλου και συνολικά των αλλαγών στο Νόμο – Πλαίσιο προφανώς και δεν έπεισε κανέναν μέσα στο κίνημα – προφανώς και αποτέλεσε τη πιο μειοψηφική δύναμη μέσα στις γενικές συνελεύσεις. Και είναι αυτή η δύναμη η οποία σήμερα επιλέγει να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο της πιστής υποστήριξης της κυβερνητικής πολιτικής (κατά τα λοιπά άλλο ΝΔ, άλλο ΔΑΠ). Είναι χαρακτηριστικό το ότι η ΔΑΠ αποτέλεσε τη μόνη δύναμη που συμμετέχει στο διάλογο εντός της επιτροπής της βουλής, μέσα στον οποίον μάλιστα υποστηρίζει το σύνολο της μεταρρύθμισης Γιαννάκου (από την «Αξιολόγηση», την κατάργηση ασύλου, αυτόματη διαγραφή των φοιτητών, τη βιβλιοκάρτα μέχρι και την αναθεώρηση του άρθρου 16). Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό το γεγονός ότι επιμένει να διατηρεί μια αλαζονική στάση ότι δήθεν εκφράζει το φοιτητικό κίνημα τη στιγμή που οι φοιτητές διατύπωσαν τις απόψεις τους με τον πλέον μαζικό τρόπο κατά την διάρκεια του κινήματος

…όπου φυσάει ο άνεμος…και τελικά όπως οι παραπάνω…

Η ΠΑΣΠ όλη την περσινή χρονιά προσπάθησε να διατηρήσει μια μεσοβέζικη στάση όπου από τη μια προσπαθούσε να διαχωριστεί από την ΔΑΠ, από την άλλη βέβαια έβαζε σκόπελους στην ανάπτυξη του κινήματος (κριτική για τις καταλήψεις, υποστήριξη της αναδιάρθρωσης στα σημεία). Απούσα προφανώς από το κίνημα κατέληξε φέτος να το καταγγείλει για τις πρακτικές του (καταλήψεις) και τα αιτήματα του. Παρόλη την συνεχόμενη πίεση που την ανάγκασε να ψηφίσει πλαίσια κινητοποιήσεων και καταλήψεων δεν διαφοροποιείται από την ΠΑΣΠ που λίγα χρόνια πριν υποστήριζε του ίδιους νόμους όταν τους κατέβαζε το ΠΑΣΟΚ, δεν διαφοροποιείται από την ΠΑΣΠ που αποτελεί την φοιτητική έκφραση του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος που πρώτο στήριξε τα ιδιωτικά ΑΕΙ!

…συναρμολογώντας αλλιώς την ιστορία του κινήματος (ή κόψε – ράψε για να σου χωράει)

Η ΠΚΣ αποτέλεσε πέρυσι ίσως την παράταξη με τις πιο πολλές αμφιταλαντεύσεις. Είναι η ΠΚΣ που από την αρχή της χρονιάς συνέχισε την επιλογή της για διαμόρφωση του δικού της παραταξιακού συντονιστικού διασπώντας το κίνημα και καπελώνοντας συλλόγους, είναι η ΠΚΣ που κατήγγειλε συλλόγους ακόμα και όταν είχαν αποφάσεις αγωνιστικές και επέλεγε να τους διασπάσει στήνοντας επιτροπές αγώνα που κινούνταν ακόμα και αντιπαραθετικά με το σύλλογο, είναι η ΠΚΣ που ακόμα και όταν ξεκίνησε το κίνημα κατήγγειλε τις καταλήψεις ότι δήθεν στέλνουν τον κόσμο σπίτι του και υποστήριζε να γίνουν εξεταστικές αντί για κινητοποιήσεις. Είναι η ΠΚΣ που μόνο όταν το κίνημα γιγαντώθηκε και ενώ μέχρι τότε το κατήγγειλε επέλεξε να μπει για να…καταγγείλει τελικά το πολιτικό του πλαίσιο! Είναι η ΠΚΣ που σήμερα αναγκάζεται να αποτιμήσει θετικά έναν αγώνα τον οποίο οριακά αντιπαρατέθηκε επιμένοντας όμως ότι αυτός ο αγώνας δεν θα έχει νόημα αν δεν πει «ναι σε όλα» τα αιτήματα της Πανσπουδαστικής, αν στις επόμενες ΝοΔΕ δεν μετρήσει σε ψήφους προς το ΚΚΕ. Είναι η ΠΚΣ που πιστεύει ότι «οι αγώνες τελικά δεν κερδίζουν πραγματικές νίκες» απομακρύνοντας τους φοιτητές που τη στηρίζουν – φοιτητές που δεν συμφωνούσαν με τις προωθούμενες αλλαγές από την κυβέρνηση – από τις κινητοποιήσεις και τις μαζικές διαδικασίες.

…για τη συνέχιση του αγώνα

Ζώντας την «επόμενη μέρα» του κινήματος έχουμε κάθε λόγο να μιλάμε για την πολιτική και κινηματική διάρκεια του. Η ουσιαστική νίκη που κέρδισε ο μαζικός και ριζοσπαστικός αγώνας μας αποτελεί παρακαταθήκη για την συνέχιση του. Με βάση την εμπειρία του κινήματος και την αξία των επιλογών που πάρθησαν για να φτάσουμε σε αυτό (πολιτικό πλαίσιο, μεθοδολογία κινητοποιήσεων, πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες υπό μάχιμα πλαίσια κλπ) οφείλουμε να αναγνώσουμε την συγκυρία και τις νέες προκλήσεις που έρχονται. Προκλήσεις απέναντι σε μια κυβέρνηση που αντί για τη δάδα σύμβολο θα έπρεπε να έχει ένα «μουλάρι» λόγω της επιμονής της να συνεχίσει μια μεταρρύθμιση με την οποία διαφώνησαν οι πάντες. Προκλήσεις για τη συνέχιση του αγώνα σε ένα ποιοτικά ανώτερο επίπεδο όπου αφού θα βάζουμε φραγμό στην κυβερνητική πολιτική θα συνεχίζουμε στο να παίρνουμε επιπλέον νίκες για την παιδεία και την εργασία που θέλουν οι ανάγκες μας.
Για τους χιλιάδες φοιτητές που ήταν στις πρώτες τις γραμμές δεν χωράνε ούτε οι λογικές «συνομιλίας με την κυβέρνηση» ούτε η γενικόλογη καταγγελία χωρίς αυτή να οδηγεί σε πραγματικές νίκες. Απέναντι σε ότι χτυπά τα συμφέροντα μας σαν φοιτητές και αυριανοί εργαζόμενοι θα συνεχίσουμε το ίδιο νήμα που πιάσαμε πέρυσι, το νήμα των αγώνων που η νεολαία κάνει όλα τα χρόνια της σύγχρονης μας ιστορίας, όχι απλά από σεβασμό και δέος αλλά γιατί αποτελεί τη μόνη εγγύηση ενός καλύτερου αύριο…

Στο δρόμο του νικηφόρου αγώνα συνεχίζουμε…


Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση
Πάτρας σε ΑΕΙ και ΤΕΙ