ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ

Σε κάθε φοιτητή, σε πολιτικές δυνάμεις, εκπαιδευτικούς φορείς και ανένταχτους αγωνιστές

Η περίοδος που διανύουμε χρωματίζεται από τις μεγαλειώδεις φοιτητικές κινητοποίησεις του Μάη και Ιούνη του περασμένου καλοκαιριού. Με τον πλέον δυναμικό και αποφασιστικό τρόπο, οι φοιτητικοί σύλλογοι προχώρησαν σε καταλήψεις και διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, με σαφείς αιχμές και προσανατολισμό απέναντι στην κυβερνητική πολιτική στην εκπαίδευση. Απέναντι δηλαδή σε μια ξεκάθαρη πολιτική των κυβερνήσεων της τελευταίας 15ετίας, που μίλαγε για πλήρη απαξίωση του πτυχίου, αναίρεση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης και πανεπιστήμια με την λογική της αγοράς, αλλά και πλήρη πειθάρχηση και καθυπόταξη του φοιτητικού κινήματος, οι φοιτητές και με την ενεργή συμπαράσταση άλλων φορέων της εκπαίδευσης, κατάφεραν όχι μόνο να βάλουν ένα σαφές ανάχωμα στο προχώρημα του σχεδιασμού αυτού, αλλά και να αναιρέσουν τις εκτιμήσεις, που έκαναν όσοι συντάσσονται με την κυβερνητική πολιτική υπερθεματίζοντας την μεταρρύθμιση Γιαννάκου, για την ‘’καθυποταγμένη γενιά των 800 ευρώ’’, δίνοντας ένα σαφές στίγμα για την μαχητικότητα και αποτελεσματικότητα των κινηματικών πρακτικών, αλλά και ενός πολιτικού πλαισίου που μπόρεσε να τους συσπειρώσει πίσω από αιτήματα που εξέφραζαν το φοιτητικό στρώμα.

Αυτή η πρώτη επί της ουσίας νίκη απέναντι στις αντιδραστικές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, μπορεί και σήμερα να συνεχίσει να αποτελεί το έναυσμα για νέους αγώνες και νέες προοπτικές που ξεδιπλώνονται, τόσο για τους φοιτητές όσο και για το σύνολο της εκπαίδευσης. Ειδικά σε μια περίοδο, όπου παρά την πολιτική και τακτική ήττα του Υπουργείου και της κυβέρνησης, αυτή δείχνει να ψάχνει να βρει μια νέα συνταγή να επαναφέρει το σχεδιασμό της στην επιφάνεια. Εν όψει μάλιστα και Νομαρχιακών και Δημοτικών εκλογών, η ΝΔ με την πλήρη σύμπλευση του ΠΑΣΟΚ ,και στην ίδια πολιτική της Μπολόνια, θα θελήσει να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις, και παράλληλα να περικυκλώσει και αποφορτίσει την δυναμική του φοιτητικού κινήματος. Αυτό το σχέδιο περνάει μέσα από ορισμένους κόμβους:
Ø Η αναίρεση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, όπως αυτή περνάει και με την αναθεώρηση του άρθρου 16 (αλλά και συνολικά την πολιτική δημιουργίας ιδιωτικών μεταδευτεροβάθμιων κέντρων εκπαίδευσης), αποτελεί ένα στρατηγικό στόχο για το Υπουργείο. Η Βουλή του Φεβρουαρίου που θα καθορίσει τα προς αναθεώρηση άρθρα αποτελεί για την κυβέρνηση κομβικό ορόσημο, όπου θα επιχειρήσει εκεί να προχωρήσει με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση. Όχι αποκομμένα με τις βασικές επιλογές, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα αποτελέσουν και ένα έντονο μοχλό πίεσης για την αναδιάρθρωση των πανεπιστημίων αλλά και την πλήρη ενσωμάτωση της λογικής της ανταγωνιστικότητας και της αγοράς.
Ø Την ίδια στιγμή, το Υπουργείο επιλέγει να ξεκινήσει εκ νέου μια προσπάθεια να στηθεί ένας διάλογος απόσπασης συναίνεσης, με κύριους εκφραστές τόσο τα φερέφωνα και υποχείρια-αυλικούς της Μαριέττας Γιαννάκου(βλ. Βερέμη, ΕΣυΠ ή και τον γνωστό για τις ακραίες απόψεις του ΣΕΒ) , όσο και την ΔΑΠ εντός των πανεπιστημίων. Με αυτό το σκεπτικό διατηρεί ‘’ζεστό’’ και το νόμο-πλαίσιο καταθέτοντας ένα ακόμα πιο αντιδραστικό προσχέδιο νόμου, θέλοντας να προβάλλει ένα προφίλ αποφασιστικότητας και πυγμής προσπαθώντας έτσι να δημιουργήσει εκ νέου όρους για μια πιθανή (και απευκταία) ψήφιση του (βλέπουμε μάλιστα τον ‘’διάλογο’’ δια ροπάλου με τους φοιτητές να θέλει να τον επαναλάβει με τις πρόσφατες κινητοποιήσεις της ΔΟΕ, όπου με ένα πλούτο χημικών επιχειρημάτων η Υπουργός δηλώνει ότι θέλει να συζητήσει..).
Ø Παράλληλα, είναι σαφές ότι το υπουργείο θα επιχειρήσει μέσα στην χρονιά να ξαναβάλει στο προσκήνιο την εφαρμογή των νόμων για την αξιολόγηση και τα ΙΔΒΕ αλλά και τον ΔΟΑΤΑΠ, νόμων που παρά την μεγάλη τους πλέον απονομιμοποίηση λόγω της μεγάλης φοιτητικής εξέγερσης, αποτελούν σημαντικό κομμάτι της ατζέντας του Υπουργείου. Σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχουν και σαφή πολιτικά ραντεβού, όπως αυτό της Συνόδου των Υπουργών Παιδείας στο Λονδίνο το 2007 αλλά και η ίδια προσπάθεια συγκρότησης της Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας.
Ø Η βάση του 10 στα σχολεία που αφήνει δεκάδες χιλιάδες μαθητών εκτός τριοβάθμιας εκπαίδευσης, πέρα από την κοινωνική ανισότητα που αποφέρει (η πλειοψηφία αυτών προέρχεται από φτωχά λαικά στρώματα) επί της ουσίας αποτελεί την κερκόπορτα για την άλωση χαμηλόβαθμων σχολών, που στα πλαίσια της ‘’ανταγωνιστικότητας’’ θα πιεστούν να εφαρμόσουν κομμάτια των μεταρρυθμίσεων, θα πιεστούν στην αναζήτηση κονδυλίων απευθείας από την αγορά με τελική κατεύθυνση την πλήρη αναδιάρθρωσή τους. Την ίδια στιγμή, το τεράστιο πλήθος αυτό μαθητών, αποτελεί προίκα για την ιδιωτική εκπαίδευση και άνοιγμα για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Απέναντι σε όλα τα παραπάνω, το φοιτητικό κίνημα καλείται να αποτυπώσει την δυναμική του. Οι επιλογές του προηγούμενου διαστήματος φάνηκαν να φέρνουν αποτελέσματα, ενώ οι παρακαταθήκες του φοιτητικού κινήματος είναι σε θέση να αποτελέσουν οδηγό για το επόμενο διάστημα. Οι φοιτητικοί σύλλογοί, με τις πάγιες πλέον θέσεις τους για δημόσια και δωρεάν παιδεία, ενιαία πτυχία με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα αλλά και ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών θα πρέπει πρωτίστως μέσα από τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων αλλά και συνολικά των μαζικών διαδικασιών καθώς και συνολικά μέσα από τα όργανα του φοιτητικού συνδικαλισμού να καταστήσουν σαφές σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία ότι η έκρηξη του καλοκαιριού ήταν μόνο η αρχή. Απέναντι στα ψευδεπίγραφα καλέσματα σε διάλογο με την κυβέρνηση, το φοιτητικό κίνημα συνεχίζει τον έντονο εσωτερικό του διάλογο των γενικών συνελεύσεων και δίνει την απάντηση κόντρα στην όποια προώθηση αυτής της πολιτικής.
Σε ένα τέτοιο δρόμο νικηφόρου αγώνα οφείλουν να συνεχίσουν, μη δίνοντας την δυνατότητα στο Υπουργείο και όσους συμμαχούν με αυτό να απεμπλακούν από τα αδιέξοδά τους. Το σπάσιμο της βιτρίνας του διαλόγου, η πολιτική μάχη ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 αλλά και η οριστική αποστολή των νόμων για ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ, αξιολόγηση, στο συρτάρι των ‘’ρυθμίσεων που δεν πέρασαν ποτέ’’, σε συνδυασμό με τις τεράστιες δυνατότητες των φοιτητικών συλλόγων να βγουν επιθετικά μέσα και έξω από τις σχολές τους απέναντι σε όψεις της πολιτικής αυτής αποτελούν για φέτος καθοριστικούς στόχους.

Πάνω σε ένα τέτοιο πλαίσιο αιτημάτων, καλούμε το σύνολο των φορέων της εκπαίδευσης, από τους φοιτητές και τους μαθητές έως και τους καθηγητές και τους δασκάλους που εναντιώνονται στην πολιτική των αντιδραστικών εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, για την συγκρότηση ενός πραγματικού πανεκπαιδευτικού μετώπου που θα απαντά συνολικά στις επιλογές του Υπουργείου και θα αποτελεί και όχημα τόσο για την αποτροπή νέων σχεδιασμών, αλλά και θα βγάζει τα αιτήματα της εκπαίδευσης στο προσκήνιο. Ένα μέτωπο, που θα συγκροτείται τόσο μέσα από τις διαδικασίες των φορέων του όσο και στο δρόμο και μέσα από τις πρακτικές του.
Την ίδια στιγμή, καλούμε το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που αναφέρονται στο σταμάτημα της αντιδραστικής μεταρρύθμισης, να παγιωθεί ένα σαφές αντιαναδιαρθρωτικό μπλοκ εντός των πανεπιστημίων που θα μπορεί να ενοποιεί στο σύνολό της την φοιτητική νεολαία. Ένα πολιτικό κάλεσμα που με την χρήση της πολύτιμης εμπειρίας του κινήματος δεν θα αφορά ένα minimum πλαίσιο εναντίωσης, όπως και δεν θα είναι ένα maximum πλαίσιο ιδεολογικών και πολιτικών προαπαιτούμενων που μόνο απομωνοτισμό και περιχαράκωση μπορούν να αποφέρουν. Πόσο δε μάλλον, όταν εγείρονται και πραγματικά ερωτήματα οργάνωσης των φοιτητών και των διαδικασιών τους, ιδίως μετά την πλούσια κουβέντα και συζήτηση στην διάρκεια του φοιτητικού κινήματος. Ερωτήματα που οξύνονται την στιγμή που γίνεται σαφής προσπάθεια των καθεστωτικών παρατάξεων για πλήρη αποδόμηση και καπέλωμα του φοιτητικού κινήματος ή ακόμα και για διαίρεσή του μέσα από ‘’κομματικά’’ πολιτικά κέντρα και συντονιστικά.
Ακριβώς σε μια περίοδο όπου παρατηρείται μια σαφής ανάκαμψη του φοιτητικού κινήματος αλλά και μεταβολής σε μεγάλο βαθμό των παρόντων πολιτικών συσχετισμών σε όλα τα κομμάτια της εκπαίδευσης, προσδοκούμε σε μια πραγματική συσπείρωση πολιτικών δυνάμεων και φορέων που θα αποτελέσει και κληρονομιά για τωρινούς και μελλοντικούς αγώνες. Δεν αναφερόμαστε σε μια απλή σύμπλευση δυνάμεων, αλλά ενός πραγματικά οριοθετημένου από τις αστικές επιλογές πολιτικού πλαισίου που θα δίνει και ένα σαφές διεκδικητικό πρόταγμα. Στόχος κάθε μας κίνησης οφείλει να είναι η μέγιστη δυνατή αγωνιστική συσπείρωση του φοιτητικού κινήματος υπό εκείνο το πολιτικό πλαίσιο το οποίο όχι μόνο θα εναντιώνεται σε νομοθετικές όψεις της αναδιάρθρωσης αλλά θα εγγυάται την νίκη του αγώνα. Άλλωστε φάνηκε καθαρά ότι αυτή η πολιτική επιλογή ήταν που έδωσε και την δυνατότητα στο φοιτητικό κίνημα να πάει αρκετά βήματα παραπέρα, να συνδεθεί πραγματικά με το λαικό κίνημα. Μέσα στην μάχη της αντιπαράθεσης με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση επιθυμούμε να βοηθήσουμε στην προσπάθεια συγκρότησης ενός πραγματικού και μάχιμου μετώπου παιδείας – εργασιας, ακριβώς γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι τα συμφέροντα φοιτητών και εργαζομένων είναι στην ίδια κατεύθυνση. Στο δρόμο του νικηφόρου αγώνα μας, για να συνεχίσουμε τη νίκη και να φέρουμε και άλλες, συνεχίζουμε...

Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση σε ΑΕΙ και ΤΕΙ