Friday, October 13, 2006

Για τα πολιτικά σχέδια που παίζονται στο εσωτερικό του κινήματος…

ή τι μας λέει η ΝΔ-ΔΑΠ, η ΠΑΣΠ και κάποιοι άλλοι που μιλάνε για το κίνημα σαν κριτικοί κινηματογράφου (το έβλεπαν από την τηλεόραση)…

Συνάδελφοι,


Λίγους μήνες μετά τη μεγαλειώδη εξέγερση του περσινού καλοκαιριού το σύνολο των δυνάμεων μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο αναζητούν τρόπους για να παλέψουν εκ νέου την άποψη τους μέσα στους φοιτητές. Πριν προχωρήσουμε σε μια κριτική πάνω στις διάφορες απόψεις αξίζει να σημειώσουμε ότι η διαπάλη των απόψεων εν γένει αποτελεί προωθητική λειτουργία για το εσωτερικό του κινήματος, οφείλει όμως να κουβεντιάζει στη βάση αυτού και όχι ξεχνώντας το. Με αυτή την έννοια τα αιτήματα για τα οποία πάλεψαν οι 400 και πλέον καταλήψεις, οι χιλιάδες φοιτητές στο δρόμο αλλά και συνολικά ο κόσμος των αμφιθεάτρων θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να ορίζουν το βασικό πεδίο διαλόγου στο εσωτερικό των συλλόγων μας. Η αλήθεια όμως είναι ότι η πολιτική στοχοθεσία του κινήματος βρίσκει απέναντι του πολλές φοιτητικές παρατάξεις που σήμερα έρχονται είτε να το καταγγείλουν είτε να το καπελωθούν…

Υποστηρίζοντας την αναδιάρθρωση την «επόμενη μέρα» του κινήματος…

Η ΔΑΠ ίσως ήταν η μοναδική δύναμη που αποκρύφτηκε μέσα στην φοιτητική εξέγερση κάτι που έγινε δυνητικά μιας και ότι η ΔΑΠ υποστηρίζει τα τελευταία χρόνια είναι ότι εναντιώθηκε το φοιτητικό κίνημα. Η ΔΑΠ των ιδιωτικών πανεπιστημίων, η ΔΑΠ της αξιολόγησης, η ΔΑΠ των πιστωτικών μονάδων, της κατάργησης του ασύλου και συνολικά των αλλαγών στο Νόμο – Πλαίσιο προφανώς και δεν έπεισε κανέναν μέσα στο κίνημα – προφανώς και αποτέλεσε τη πιο μειοψηφική δύναμη μέσα στις γενικές συνελεύσεις. Και είναι αυτή η δύναμη η οποία σήμερα επιλέγει να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο της πιστής υποστήριξης της κυβερνητικής πολιτικής (κατά τα λοιπά άλλο ΝΔ, άλλο ΔΑΠ). Είναι χαρακτηριστικό το ότι η ΔΑΠ αποτέλεσε τη μόνη δύναμη που συμμετέχει στο διάλογο εντός της επιτροπής της βουλής, μέσα στον οποίον μάλιστα υποστηρίζει το σύνολο της μεταρρύθμισης Γιαννάκου (από την «Αξιολόγηση», την κατάργηση ασύλου, αυτόματη διαγραφή των φοιτητών, τη βιβλιοκάρτα μέχρι και την αναθεώρηση του άρθρου 16). Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό το γεγονός ότι επιμένει να διατηρεί μια αλαζονική στάση ότι δήθεν εκφράζει το φοιτητικό κίνημα τη στιγμή που οι φοιτητές διατύπωσαν τις απόψεις τους με τον πλέον μαζικό τρόπο κατά την διάρκεια του κινήματος

…όπου φυσάει ο άνεμος…και τελικά όπως οι παραπάνω…

Η ΠΑΣΠ όλη την περσινή χρονιά προσπάθησε να διατηρήσει μια μεσοβέζικη στάση όπου από τη μια προσπαθούσε να διαχωριστεί από την ΔΑΠ, από την άλλη βέβαια έβαζε σκόπελους στην ανάπτυξη του κινήματος (κριτική για τις καταλήψεις, υποστήριξη της αναδιάρθρωσης στα σημεία). Απούσα προφανώς από το κίνημα κατέληξε φέτος να το καταγγείλει για τις πρακτικές του (καταλήψεις) και τα αιτήματα του. Παρόλη την συνεχόμενη πίεση που την ανάγκασε να ψηφίσει πλαίσια κινητοποιήσεων και καταλήψεων δεν διαφοροποιείται από την ΠΑΣΠ που λίγα χρόνια πριν υποστήριζε του ίδιους νόμους όταν τους κατέβαζε το ΠΑΣΟΚ, δεν διαφοροποιείται από την ΠΑΣΠ που αποτελεί την φοιτητική έκφραση του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος που πρώτο στήριξε τα ιδιωτικά ΑΕΙ!

…συναρμολογώντας αλλιώς την ιστορία του κινήματος (ή κόψε – ράψε για να σου χωράει)

Η ΠΚΣ αποτέλεσε πέρυσι ίσως την παράταξη με τις πιο πολλές αμφιταλαντεύσεις. Είναι η ΠΚΣ που από την αρχή της χρονιάς συνέχισε την επιλογή της για διαμόρφωση του δικού της παραταξιακού συντονιστικού διασπώντας το κίνημα και καπελώνοντας συλλόγους, είναι η ΠΚΣ που κατήγγειλε συλλόγους ακόμα και όταν είχαν αποφάσεις αγωνιστικές και επέλεγε να τους διασπάσει στήνοντας επιτροπές αγώνα που κινούνταν ακόμα και αντιπαραθετικά με το σύλλογο, είναι η ΠΚΣ που ακόμα και όταν ξεκίνησε το κίνημα κατήγγειλε τις καταλήψεις ότι δήθεν στέλνουν τον κόσμο σπίτι του και υποστήριζε να γίνουν εξεταστικές αντί για κινητοποιήσεις. Είναι η ΠΚΣ που μόνο όταν το κίνημα γιγαντώθηκε και ενώ μέχρι τότε το κατήγγειλε επέλεξε να μπει για να…καταγγείλει τελικά το πολιτικό του πλαίσιο! Είναι η ΠΚΣ που σήμερα αναγκάζεται να αποτιμήσει θετικά έναν αγώνα τον οποίο οριακά αντιπαρατέθηκε επιμένοντας όμως ότι αυτός ο αγώνας δεν θα έχει νόημα αν δεν πει «ναι σε όλα» τα αιτήματα της Πανσπουδαστικής, αν στις επόμενες ΝοΔΕ δεν μετρήσει σε ψήφους προς το ΚΚΕ. Είναι η ΠΚΣ που πιστεύει ότι «οι αγώνες τελικά δεν κερδίζουν πραγματικές νίκες» απομακρύνοντας τους φοιτητές που τη στηρίζουν – φοιτητές που δεν συμφωνούσαν με τις προωθούμενες αλλαγές από την κυβέρνηση – από τις κινητοποιήσεις και τις μαζικές διαδικασίες.

…για τη συνέχιση του αγώνα

Ζώντας την «επόμενη μέρα» του κινήματος έχουμε κάθε λόγο να μιλάμε για την πολιτική και κινηματική διάρκεια του. Η ουσιαστική νίκη που κέρδισε ο μαζικός και ριζοσπαστικός αγώνας μας αποτελεί παρακαταθήκη για την συνέχιση του. Με βάση την εμπειρία του κινήματος και την αξία των επιλογών που πάρθησαν για να φτάσουμε σε αυτό (πολιτικό πλαίσιο, μεθοδολογία κινητοποιήσεων, πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες υπό μάχιμα πλαίσια κλπ) οφείλουμε να αναγνώσουμε την συγκυρία και τις νέες προκλήσεις που έρχονται. Προκλήσεις απέναντι σε μια κυβέρνηση που αντί για τη δάδα σύμβολο θα έπρεπε να έχει ένα «μουλάρι» λόγω της επιμονής της να συνεχίσει μια μεταρρύθμιση με την οποία διαφώνησαν οι πάντες. Προκλήσεις για τη συνέχιση του αγώνα σε ένα ποιοτικά ανώτερο επίπεδο όπου αφού θα βάζουμε φραγμό στην κυβερνητική πολιτική θα συνεχίζουμε στο να παίρνουμε επιπλέον νίκες για την παιδεία και την εργασία που θέλουν οι ανάγκες μας.
Για τους χιλιάδες φοιτητές που ήταν στις πρώτες τις γραμμές δεν χωράνε ούτε οι λογικές «συνομιλίας με την κυβέρνηση» ούτε η γενικόλογη καταγγελία χωρίς αυτή να οδηγεί σε πραγματικές νίκες. Απέναντι σε ότι χτυπά τα συμφέροντα μας σαν φοιτητές και αυριανοί εργαζόμενοι θα συνεχίσουμε το ίδιο νήμα που πιάσαμε πέρυσι, το νήμα των αγώνων που η νεολαία κάνει όλα τα χρόνια της σύγχρονης μας ιστορίας, όχι απλά από σεβασμό και δέος αλλά γιατί αποτελεί τη μόνη εγγύηση ενός καλύτερου αύριο…

Στο δρόμο του νικηφόρου αγώνα συνεχίζουμε…


Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση
Πάτρας σε ΑΕΙ και ΤΕΙ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ

Σε κάθε φοιτητή, σε πολιτικές δυνάμεις, εκπαιδευτικούς φορείς και ανένταχτους αγωνιστές

Η περίοδος που διανύουμε χρωματίζεται από τις μεγαλειώδεις φοιτητικές κινητοποίησεις του Μάη και Ιούνη του περασμένου καλοκαιριού. Με τον πλέον δυναμικό και αποφασιστικό τρόπο, οι φοιτητικοί σύλλογοι προχώρησαν σε καταλήψεις και διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, με σαφείς αιχμές και προσανατολισμό απέναντι στην κυβερνητική πολιτική στην εκπαίδευση. Απέναντι δηλαδή σε μια ξεκάθαρη πολιτική των κυβερνήσεων της τελευταίας 15ετίας, που μίλαγε για πλήρη απαξίωση του πτυχίου, αναίρεση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης και πανεπιστήμια με την λογική της αγοράς, αλλά και πλήρη πειθάρχηση και καθυπόταξη του φοιτητικού κινήματος, οι φοιτητές και με την ενεργή συμπαράσταση άλλων φορέων της εκπαίδευσης, κατάφεραν όχι μόνο να βάλουν ένα σαφές ανάχωμα στο προχώρημα του σχεδιασμού αυτού, αλλά και να αναιρέσουν τις εκτιμήσεις, που έκαναν όσοι συντάσσονται με την κυβερνητική πολιτική υπερθεματίζοντας την μεταρρύθμιση Γιαννάκου, για την ‘’καθυποταγμένη γενιά των 800 ευρώ’’, δίνοντας ένα σαφές στίγμα για την μαχητικότητα και αποτελεσματικότητα των κινηματικών πρακτικών, αλλά και ενός πολιτικού πλαισίου που μπόρεσε να τους συσπειρώσει πίσω από αιτήματα που εξέφραζαν το φοιτητικό στρώμα.

Αυτή η πρώτη επί της ουσίας νίκη απέναντι στις αντιδραστικές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, μπορεί και σήμερα να συνεχίσει να αποτελεί το έναυσμα για νέους αγώνες και νέες προοπτικές που ξεδιπλώνονται, τόσο για τους φοιτητές όσο και για το σύνολο της εκπαίδευσης. Ειδικά σε μια περίοδο, όπου παρά την πολιτική και τακτική ήττα του Υπουργείου και της κυβέρνησης, αυτή δείχνει να ψάχνει να βρει μια νέα συνταγή να επαναφέρει το σχεδιασμό της στην επιφάνεια. Εν όψει μάλιστα και Νομαρχιακών και Δημοτικών εκλογών, η ΝΔ με την πλήρη σύμπλευση του ΠΑΣΟΚ ,και στην ίδια πολιτική της Μπολόνια, θα θελήσει να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις, και παράλληλα να περικυκλώσει και αποφορτίσει την δυναμική του φοιτητικού κινήματος. Αυτό το σχέδιο περνάει μέσα από ορισμένους κόμβους:
Ø Η αναίρεση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, όπως αυτή περνάει και με την αναθεώρηση του άρθρου 16 (αλλά και συνολικά την πολιτική δημιουργίας ιδιωτικών μεταδευτεροβάθμιων κέντρων εκπαίδευσης), αποτελεί ένα στρατηγικό στόχο για το Υπουργείο. Η Βουλή του Φεβρουαρίου που θα καθορίσει τα προς αναθεώρηση άρθρα αποτελεί για την κυβέρνηση κομβικό ορόσημο, όπου θα επιχειρήσει εκεί να προχωρήσει με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση. Όχι αποκομμένα με τις βασικές επιλογές, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα αποτελέσουν και ένα έντονο μοχλό πίεσης για την αναδιάρθρωση των πανεπιστημίων αλλά και την πλήρη ενσωμάτωση της λογικής της ανταγωνιστικότητας και της αγοράς.
Ø Την ίδια στιγμή, το Υπουργείο επιλέγει να ξεκινήσει εκ νέου μια προσπάθεια να στηθεί ένας διάλογος απόσπασης συναίνεσης, με κύριους εκφραστές τόσο τα φερέφωνα και υποχείρια-αυλικούς της Μαριέττας Γιαννάκου(βλ. Βερέμη, ΕΣυΠ ή και τον γνωστό για τις ακραίες απόψεις του ΣΕΒ) , όσο και την ΔΑΠ εντός των πανεπιστημίων. Με αυτό το σκεπτικό διατηρεί ‘’ζεστό’’ και το νόμο-πλαίσιο καταθέτοντας ένα ακόμα πιο αντιδραστικό προσχέδιο νόμου, θέλοντας να προβάλλει ένα προφίλ αποφασιστικότητας και πυγμής προσπαθώντας έτσι να δημιουργήσει εκ νέου όρους για μια πιθανή (και απευκταία) ψήφιση του (βλέπουμε μάλιστα τον ‘’διάλογο’’ δια ροπάλου με τους φοιτητές να θέλει να τον επαναλάβει με τις πρόσφατες κινητοποιήσεις της ΔΟΕ, όπου με ένα πλούτο χημικών επιχειρημάτων η Υπουργός δηλώνει ότι θέλει να συζητήσει..).
Ø Παράλληλα, είναι σαφές ότι το υπουργείο θα επιχειρήσει μέσα στην χρονιά να ξαναβάλει στο προσκήνιο την εφαρμογή των νόμων για την αξιολόγηση και τα ΙΔΒΕ αλλά και τον ΔΟΑΤΑΠ, νόμων που παρά την μεγάλη τους πλέον απονομιμοποίηση λόγω της μεγάλης φοιτητικής εξέγερσης, αποτελούν σημαντικό κομμάτι της ατζέντας του Υπουργείου. Σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχουν και σαφή πολιτικά ραντεβού, όπως αυτό της Συνόδου των Υπουργών Παιδείας στο Λονδίνο το 2007 αλλά και η ίδια προσπάθεια συγκρότησης της Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας.
Ø Η βάση του 10 στα σχολεία που αφήνει δεκάδες χιλιάδες μαθητών εκτός τριοβάθμιας εκπαίδευσης, πέρα από την κοινωνική ανισότητα που αποφέρει (η πλειοψηφία αυτών προέρχεται από φτωχά λαικά στρώματα) επί της ουσίας αποτελεί την κερκόπορτα για την άλωση χαμηλόβαθμων σχολών, που στα πλαίσια της ‘’ανταγωνιστικότητας’’ θα πιεστούν να εφαρμόσουν κομμάτια των μεταρρυθμίσεων, θα πιεστούν στην αναζήτηση κονδυλίων απευθείας από την αγορά με τελική κατεύθυνση την πλήρη αναδιάρθρωσή τους. Την ίδια στιγμή, το τεράστιο πλήθος αυτό μαθητών, αποτελεί προίκα για την ιδιωτική εκπαίδευση και άνοιγμα για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Απέναντι σε όλα τα παραπάνω, το φοιτητικό κίνημα καλείται να αποτυπώσει την δυναμική του. Οι επιλογές του προηγούμενου διαστήματος φάνηκαν να φέρνουν αποτελέσματα, ενώ οι παρακαταθήκες του φοιτητικού κινήματος είναι σε θέση να αποτελέσουν οδηγό για το επόμενο διάστημα. Οι φοιτητικοί σύλλογοί, με τις πάγιες πλέον θέσεις τους για δημόσια και δωρεάν παιδεία, ενιαία πτυχία με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα αλλά και ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών θα πρέπει πρωτίστως μέσα από τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων αλλά και συνολικά των μαζικών διαδικασιών καθώς και συνολικά μέσα από τα όργανα του φοιτητικού συνδικαλισμού να καταστήσουν σαφές σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία ότι η έκρηξη του καλοκαιριού ήταν μόνο η αρχή. Απέναντι στα ψευδεπίγραφα καλέσματα σε διάλογο με την κυβέρνηση, το φοιτητικό κίνημα συνεχίζει τον έντονο εσωτερικό του διάλογο των γενικών συνελεύσεων και δίνει την απάντηση κόντρα στην όποια προώθηση αυτής της πολιτικής.
Σε ένα τέτοιο δρόμο νικηφόρου αγώνα οφείλουν να συνεχίσουν, μη δίνοντας την δυνατότητα στο Υπουργείο και όσους συμμαχούν με αυτό να απεμπλακούν από τα αδιέξοδά τους. Το σπάσιμο της βιτρίνας του διαλόγου, η πολιτική μάχη ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 αλλά και η οριστική αποστολή των νόμων για ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ, αξιολόγηση, στο συρτάρι των ‘’ρυθμίσεων που δεν πέρασαν ποτέ’’, σε συνδυασμό με τις τεράστιες δυνατότητες των φοιτητικών συλλόγων να βγουν επιθετικά μέσα και έξω από τις σχολές τους απέναντι σε όψεις της πολιτικής αυτής αποτελούν για φέτος καθοριστικούς στόχους.

Πάνω σε ένα τέτοιο πλαίσιο αιτημάτων, καλούμε το σύνολο των φορέων της εκπαίδευσης, από τους φοιτητές και τους μαθητές έως και τους καθηγητές και τους δασκάλους που εναντιώνονται στην πολιτική των αντιδραστικών εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, για την συγκρότηση ενός πραγματικού πανεκπαιδευτικού μετώπου που θα απαντά συνολικά στις επιλογές του Υπουργείου και θα αποτελεί και όχημα τόσο για την αποτροπή νέων σχεδιασμών, αλλά και θα βγάζει τα αιτήματα της εκπαίδευσης στο προσκήνιο. Ένα μέτωπο, που θα συγκροτείται τόσο μέσα από τις διαδικασίες των φορέων του όσο και στο δρόμο και μέσα από τις πρακτικές του.
Την ίδια στιγμή, καλούμε το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που αναφέρονται στο σταμάτημα της αντιδραστικής μεταρρύθμισης, να παγιωθεί ένα σαφές αντιαναδιαρθρωτικό μπλοκ εντός των πανεπιστημίων που θα μπορεί να ενοποιεί στο σύνολό της την φοιτητική νεολαία. Ένα πολιτικό κάλεσμα που με την χρήση της πολύτιμης εμπειρίας του κινήματος δεν θα αφορά ένα minimum πλαίσιο εναντίωσης, όπως και δεν θα είναι ένα maximum πλαίσιο ιδεολογικών και πολιτικών προαπαιτούμενων που μόνο απομωνοτισμό και περιχαράκωση μπορούν να αποφέρουν. Πόσο δε μάλλον, όταν εγείρονται και πραγματικά ερωτήματα οργάνωσης των φοιτητών και των διαδικασιών τους, ιδίως μετά την πλούσια κουβέντα και συζήτηση στην διάρκεια του φοιτητικού κινήματος. Ερωτήματα που οξύνονται την στιγμή που γίνεται σαφής προσπάθεια των καθεστωτικών παρατάξεων για πλήρη αποδόμηση και καπέλωμα του φοιτητικού κινήματος ή ακόμα και για διαίρεσή του μέσα από ‘’κομματικά’’ πολιτικά κέντρα και συντονιστικά.
Ακριβώς σε μια περίοδο όπου παρατηρείται μια σαφής ανάκαμψη του φοιτητικού κινήματος αλλά και μεταβολής σε μεγάλο βαθμό των παρόντων πολιτικών συσχετισμών σε όλα τα κομμάτια της εκπαίδευσης, προσδοκούμε σε μια πραγματική συσπείρωση πολιτικών δυνάμεων και φορέων που θα αποτελέσει και κληρονομιά για τωρινούς και μελλοντικούς αγώνες. Δεν αναφερόμαστε σε μια απλή σύμπλευση δυνάμεων, αλλά ενός πραγματικά οριοθετημένου από τις αστικές επιλογές πολιτικού πλαισίου που θα δίνει και ένα σαφές διεκδικητικό πρόταγμα. Στόχος κάθε μας κίνησης οφείλει να είναι η μέγιστη δυνατή αγωνιστική συσπείρωση του φοιτητικού κινήματος υπό εκείνο το πολιτικό πλαίσιο το οποίο όχι μόνο θα εναντιώνεται σε νομοθετικές όψεις της αναδιάρθρωσης αλλά θα εγγυάται την νίκη του αγώνα. Άλλωστε φάνηκε καθαρά ότι αυτή η πολιτική επιλογή ήταν που έδωσε και την δυνατότητα στο φοιτητικό κίνημα να πάει αρκετά βήματα παραπέρα, να συνδεθεί πραγματικά με το λαικό κίνημα. Μέσα στην μάχη της αντιπαράθεσης με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση επιθυμούμε να βοηθήσουμε στην προσπάθεια συγκρότησης ενός πραγματικού και μάχιμου μετώπου παιδείας – εργασιας, ακριβώς γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι τα συμφέροντα φοιτητών και εργαζομένων είναι στην ίδια κατεύθυνση. Στο δρόμο του νικηφόρου αγώνα μας, για να συνεχίσουμε τη νίκη και να φέρουμε και άλλες, συνεχίζουμε...

Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση σε ΑΕΙ και ΤΕΙ

Απίστευτα Ψέματα - Σκέψου Δ.Α.Π.

Συνάδελφοι, θα είχε πράγματι αξία να μπορούσαμε να «κλείναμε» ένα αμφιθέατρο όπου να παρουσιάζουμε αναλυτικά το πώς η ΔΑΠ και πέρυσι πήγε ενάντια στα αντικειμενικά συμφέροντα των φοιτητών, τα συμφέροντα που πηγάζουν από την ανάγκη της εργασιακής διασφάλισης, την ανάγκη για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, την ανάγκη για γνώση και δικαίωμα κριτικής σε αυτήν, την ανάγκη για το δικαίωμα να αγωνιζόμαστε. Φοβόμαστε όμως θα πάρει πάρα μα πάρα πολλές ώρες! Ως εκ τούτου προς στιγμήν ας αναφέρουμε απλά μερικά σημεία για τα οποία η ΔΑΠ προσπαθεί να πείσει Διακινώντας Απίστευτα Πσέματα!

Ψέμα 1ο: Νόμος – Πλαίσιο

Η ΔΑΠ προσπαθεί να μας πείσει ότι ο νέος Νόμος – Πλαίσιο είναι «αναγκαίος και προοδευτικός». Ρωτάμε την απλή λογική αν αλλαγές όπως:
· Διαγραφή Φοιτητών (Ν+1/2Ν)
· Κατάργηση του ασύλου
· Θέσπιση της βιβλιοκάρτας όπου είτε θα πληρώνουμε τα βιβλία μας (κατάργηση δωρεάν συγγράμματος) είτε ακόμα και αν δεν τα πληρούνουμε με τον θεσμό του πολλαπλού συγγράμματος η ύλη θα είναι ακαθόριστη (άρα θα πρέπει να τα διαβάζουμε όλα!)
· Εισαγωγή οικονομικού manager στις σχολές για να ελέγχει αν οι σχολές κάνουν ότι θέλει το υπουργείο παιδείας ή λαμβάνουν δικές τους αποφάσεις. Σε επόμενο κουτάκι αναφέρουμε μια σύνοψη όσων γενικά προωθούν τα υπουργεία (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ).
Θεωρούνται προοδευτικές;;;!!!!

Ψέμα 2ο: Αξιολόγηση

Είναι αλήθεια ότι στην ζωή πολύ λίγο μετράει πόσο ωραία ακούγεται μια λέξη και πολύ περισσότερο το τι αυτή σημαίνει. Ιδίως όταν πρόκειται για νόμο που κατεβαίνει από την κυβέρνηση. Η ΔΑΠ παλεύει καιρό να πείσει ότι ο νόμος για Αξιολόγηση θα βελτιώσει καταστάσεις. Για να δείξουμε ότι κάτι δεν πάει καλά ξεκινάμε από μια απλή λογική: για να αξιολογήσεις κάτι πρέπει να θέσεις τα κριτήρια για το τι είναι καλό και τι όχι. Ποια άλλα είναι αυτά τα κριτήρια σύμφωνα με την κυβέρνηση της ΝΔ αν όχι:
· Το κατά πόσο οι σχολές αλλάζουν το πρόγραμμα σπουδών στην κατεύθυνση της εξειδίκευσης
· Το κατά πόσο οι σχολές εντατικοποιούνται
· Το κατά πόσο οι σχολές ανταγωνίζονται η μία την άλλη αντί να δίνεται βάρος στην διδασκαλία προς τους φοιτητές Συνολικά δηλαδή το πώς απαξιώνεται το πτυχίο μας! Αν δεν ισχύει αυτό τότε πως δικαιολογούνται δύο αλήθειες σχετικές με την αξιολόγηση, ότι δηλαδή ο νόμος περιείχε και το σύστημα πιστωτικών μονάδων με βάση το οποίο οι σχολές αφενός μεν εξισώνονται με bachelor του εξωτερικού και αφετέρου κάθε φοιτητής δεν λαμβάνει πλέον γενικό πτυχίο Ηλεκτρολόγου Μηχανικού αλλά πιστοποιητικό για το ποια μαθήματα παρακολούθησε;;!!!


Ψέμα 3ο: Η ΔΑΠ λέει ότι η πολιτική των κατά καιρούς υπουργείων παιδείας είναι σε σωστή κατεύθυνση

Για να απαντήσουμε αρκεί να αναφέρουμε μερικές βασικές κινήσεις που έχει κάνει το υπουργείο παιδείας κατά καιρούς και με τις οποίες η ΔΑΠ συμφωνεί:
· Προσπάθεια διάσπασης των σχολών σε δύο κύκλους σπουδών (3+2)
· Προσπάθεια πολυδιάσπασης των πτυχίων μέσω του συστήματος των πιστωτικών μονάδων
· Προσπάθεια ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων
· Προσπάθεια αντιδραστικής αλλαγής στο νόμο-πλαίσιο
· Προσπάθεια εξίσωσης των πτυχίων μας με τα bachelor του εξωτερικού


Μια αλήθεια που παραδέχονται όλοι!

Όλα τα χρόνια του φοιτητικού κινήματος αλλά και πέρυσι με 431 καταλήψεις πανελλαδικά και πάνω από 25000 φοιτητές σε πανελλαδικές πορείες το σύνολο αυτών των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων έχουν βασικά μπλοκαριστεί!!!!

Saturday, September 30, 2006


ΣΕΜΝΑ ΚΑΙ ΧΗΜΙΚΑ

"Της ΑΡΓΥΡΩΣ Κ. ΜΩΡΟΥ" Αναδημοσίευση από Ελευθεροτυπία

Το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» και η μεταστροφή του συστήματος της ΕΛ.ΑΣ. στην αντιμετώπιση των διαδηλώσεων διαφάνηκε στη χθεσινή πορεία των εκπαιδευτικών, που ξεκίνησε από τα Προπύλαια με προορισμό το Μέγαρο Μαξίμου και έληξε με περιορισμένες αντεγκλήσεις, ευρεία χρήση χημικών και εννιά προσαγωγές.

Σχέδιο ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε...
Η ΕΛ.ΑΣ. έδειξε τις προθέσεις της, όταν διμοιρίες των ΜΑΤ κύκλωσαν ένα από τα κομμάτια της πορείας στο οποίο φέρεται να υπήρχαν πιθανοί ταραξίες, στο ύψος του Οφθαλμιατρείου Αθηνών, ύστερα από δύο απόπειρες διάσπασης του αστυνομικού κλοιού. Πεντακόσιοι διαδηλωτές και μεγάλος αριθμός φωτορεπόρτερ, κάμεραμεν και δημοσιογράφων, βρέθηκαν περικυκλωμένοι από άνδρες των ΜΑΤ, οι επικεφαλής των οποίων τους ζητούσαν επιτακτικά να καθίσουν κάτω.ΔακρυγόναΤην ίδια στιγμή, άλλοι συνάδελφοί τους έκαναν χρήση δακρυγόνων και ψέκαζαν όποιον δεν είχαν καταφέρει να κυκλώσουν προκειμένου να τον αποκόψουν από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες που διαμαρτύρονταν.

Οι εκπαιδευτικοί έπρεπε, εκτός από την καταρρακτώδη βροχή, να αντιμετωπίσουν την απρόκλητη επίθεση των δυνάμεων καταστολήςΤελικά από εκείνο το σημείο προσήχθησαν τρεις διαδηλωτές, δύο νεαροί και μία κοπέλα, φοιτητές της ΣΕΛΕΤΕ. Το γεγονός προκάλεσε την οργή δασκάλων και καθηγητών, μερίδα των οποίων ακολούθησαν διαμαρτυρόμενοι τις διμοιρίες που μετέφεραν τους προσαχθέντες μακριά από τους υπόλοιπους διαδηλωτές σχηματίζοντας εκ νέου τείχος με το σώμα τους. «Γιατί τους συλλάβατε; Πείτε μας τι έκαναν;», τους ρωτούσαν, αφού η πορεία ήταν ειρηνική και έφτανε στο τέλος της, αλλά απάντηση δεν πήραν.Οι προσαχθέντες απομακρύνθηκαν με ένα περιπολικό που έφτασε με μεγάλη ταχύτητα στην αρχή της Πανεπιστημίου και αναχώρησε με την όπισθεν μεταφέροντας τους τρεις φοιτητές.

Πάθος στη βροχή...
Τα μοναδικά επεισόδια (αν μπορούν να ονομαστούν έτσι δεδομένου ότι ούτε σωματική επαφή υπήρχε, ούτε σημειώθηκαν φθορές) συνέβησαν όταν η κεφαλή της πορείας, που ξεκίνησε από τα Προπύλαια με τελικό προορισμό το Μέγαρο Μαξίμου, έφτασε κοντά στο τείχος που είχαν σχηματίσει οι αστυνομικές δυνάμεις με τα σώματά τους, στη διασταύρωση των οδών Βασ. Σοφίας και Ακαδημίας, έξω από τη Βουλή, για να αποτρέψουν κάθε πρόσβαση.Ηταν η στιγμή που οι άνδρες των ΜΑΤ «ψέκασαν» για πρώτη φορά τους διαδηλωτές με τις φυσούνες τους, χωρίς βέβαια να καταφέρουν και πολλά, αφού εκείνη τη στιγμή έβρεχε καταρακτωδώς και το χημικό παρασύρθηκε από το νερό.

Οι απέναντι...
Κόκκινο, μαύρο...Στη δεύτερη απόπειρα, οι διαδηλωτές δέχτηκαν «βροχή» από δακρυγόνα. Με εξαίρεση ένα πλαστικό μπουκάλι νερό που εκτοξεύτηκε και ένα καδρόνι που μεμονωμένα χρησιμοποιήθηκε σε βάρος αστυνομικού, τίποτα άλλο δεν συνέβη.Η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής ανακοίνωσε εννέα προσαγωγές. Οι επτά από αυτούς αφέθηκαν ελεύθεροι. Οι άλλοι θα οδηγηθούν στον εισαγγελέα.Κατηγορούνται για «εξύβριση», «αντίσταση», «διατάραξη κοινής ειρήνης» και παράβαση του νόμου «περί όπλων». Σήμερα θα οδηγηθούν στον εισαγγελέα.